Սիլվա Չիլինկիրեան, որ ծանօթ էր իր հայկական ժողովրդական ու միջազգային երգերու ուրոյն մեկնաբանութեամբ, իր մահկանացուն կնքեց անցեալ շաբաթ, Լոս Անճելըսի մէջ, յետ կարճատեւ հիւանդութեան:
Հասակ առած էր Լիբանանի մէջ` մշակոյթ ապրող եւ քաջալերող ընտանիքի մը մէջ: Անցած էր արուեստագէտի մը վերապահուած բոլոր հանգրուաններէն եւ գտած` իր մեկնաբանութեան իւրայատուկ ոճը: Ձայնամարզութեան եւ երաժշտական նախնական կրթութիւնը ստացած էր Լիբանանի պետական երաժշտանոցին մէջ եւ ապա` Միացեալ Նահանգներու մէջ: Հետեւած էր թատրոնի եւ պարարուեստի դասընթացքներու` Քալիֆորնիոյ պետական համալսարանին մէջ:
Ելոյթներ ունեցած էր ուսանողական տարիներէն: Սիլվան հանդէս եկած էր Լիբանանի, Սուրիոյ, Ֆրանսայի, Աւստրալիայի եւ Ամերիկայի տարբեր քաղաքներուն մէջ: Իր բազմալեզու էսդրատային ու ժողովրդական երգերը ներկայացուած են շարք մը խտասալիկներով:
Սիլվային համար երաժշտութիւնը իր կեանքն էր: Մարդկային զգացումները, տրամադրութիւնները, ինչպէս նաեւ կեանքն ու բնութիւնը կը կենդանանային իր մեկնաբանութեան հմայիչ արտայայտութիւններով, ինչպէս իր ելոյթներն ու խտասալիկները կը վկայեն:
Գրող եւ բանաստեղծ Պէպօ Սիմոնեանը Սիլվային երգարուեստը այսպէս բնութագրած էր. «Խօսք, երաժշտութիւն եւ երգային մեկնաբանութիւն հաւասարազօր կշռոյթով կը յատկանշուին եւ ունկնդիրը կ’առնեն իրենց թախծօրօր թաւալումին մէջ: Քնարական թախիծով երգուած երգերը վայելք են»:
Անսակարկ սիրով, գուրգուրանքով ու անսահման բարութեամբ ապրեցաւ իր կեանքը, բայց մնաց միշտ քաջ ու տոկուն` բոլոր մարտահրաւէրներուն դիմաց: Իր անհուն նուիրումով հասաւ բոլորին կարիքներուն` իր անմիջական ընտանիքէն սկսեալ մինչեւ գաղութի շատ մը մշակութային ու ընկերային պէտքերուն, բայց մանաւանդ` երիտասարդութեան ու մատղաշ սերունդին:
Ինչպէս իր «Առաջին սէր» խտասալիկին մէջ տեղ գտած Աւետիք Իսահակեանի բանաստեղծութեան վրայ յօրինուած «Ժայռի նման» երգին մէջ Սիլվան ապրումով կ՛ըսէր` «Կենսական ծովի յոյզերի միջին / Ես ժայռի նման կանգնած եմ ամուր»: Իր ժայռանման հաւատքով, լաւատեսութեամբ ու առատաձեռնութեամբ ամէնուն բաշխեց, ինչ որ կեանքը պարգեւած էր իրեն:
«Յաւիտենական յիշատակն արդարոց` օրհնութեամբ եղիցի»: Որքան այս հնաւանդ խօսքերը պատշաճ են Սիլվային: