2018 Արժէքներու Հայկականացման Տարի (Ո՛չ Սրընթաց Արժեզրկումին)

Յ. ԲԱԳՐԱՏՈՒՆԻ

Բնական երեւոյթ է, որ կեանքի թաւալումին հետ յաճախ խօսուի «ժամանակները փոխուած են» հռետորաբանութեամբ:

Մարդկային պատմութեան ընթացքը ինքնին կը փաստէ այս փոփոխութիւնը, որ ըստ էութեան, հինի ու նորի բախումով կ՛առաջնորդէ յառաջդիմութեան, գաղափարներու զարգացումի ու արժէքային նոր համակարգերու ստեղծման:

Ներկայ աշխարհակարգին մէջ աւելի քան երբեք այսօր զարգացած է անհատակեդրոն, ապաքաղաքականացած եւ համաշխարհային մարդու տիպարը, որուն համար առօրեան կը սահմանափակուի անմիջական ի՛ր շրջապատով, ի՛ր նիւթական կացութեան բարելաւման հրամայականով, ի՛ր սեփական շահի առաջնահերթութեամբ, առաջնորդուելու համար ինքնանպատակ կեանքին ու ինքնարժեւորումով հեղինակութիւն դառնալու ինքնահաստատման:

Հաւաքականը նահանջած է ի շահ անհատականին:

Գաղափարականը նահանջած է ի շահ ժամանակաւոր իրագործումին:

Քաղաքական հեռակայ թիրախը նահանջած է ի շահ անմիջական, սակայն անցաւոր նպատակին:

Ազգայինը նահանջած է ի շահ միջազգայինին եւ համաշխարհայնացած մտածողութեան:

Եւ այս բոլորը կը կատարուին մարդ անհատի սրտին ու մտքին համար քաղցր եւ հաճելի հնչեղութիւն ունեցող արդիականութեան անունով, որ ուրիշ բան չէ, եթէ ոչ արեւմտականացման քողարկում:

Ազգայինն ու ազգայնականը քանդող ընդհանուր այս ընթացքէն հեռու չէ հայկական իրականութիւնը եւս, թէ՛ Հայաստանի եւ թէ՛ սփիւռքեան գաղութներու պարագային, թէեւ իւրաքանչիւրի պարագային տարբեր կշռոյթով եւ հետեւանքներով:

Անուրանալի է, որ մարդկային կեանքի եղափոխութիւնը անհրաժեշտ է եւ օգտակար:

Վստահաբար համամարդկային արժէքները անհրաժեշտ են ու խթանիչ` որեւէ հաւաքականութեան զարգացման համար:

Հաւաքականութիւնները կ՛աճին, կը զարգանան, կը գոյատեւեն ու գոյատեւումը կը շարունակեն մշակոյթներու փոխներգործութեամբ, կենցաղային սովորութեանց փոխանակումով, աւանդութեանց պահպանումին առընթեր անոնց պատշաճեցումով ու վերաորակաւորումով ի հարկին:

Արժէքներու պահպանումը թանգարաններու դարաններուն փոշեթաթախ վիճակին մէջ, մուրին մէջ չ՛արժեւորուիր: Արժէքները կը պահպանուին պատմութեան փորձաքարին զարնուելով, ժամանակներու հետ յղկուելով, բայց մանաւանդ անոնց պողպատացումին հետ համատարած դառնալով  եւ հասանելի` համաժողովրդային առումով:

Իբրեւ ազգային հաւաքականութիւն, բայց մանաւանդ իրաւազուրկ ու պահանջատէր հաւաքականութիւն, հայութիւն, հոս Լիբանանի մէջ իբրեւ Լիբանանի հայութիւն ու քաղաքական հաւաքականութիւն, պարտաւոր ենք սրընթաց արժեզրկումին եւ օտարումին դէմ մեր «ոչ»-ը ըսելու:

Այո՛, համամարդկային արժէքները մերը եղած են ու պիտի մնան:

Ընկերային հարցերը, ախտաճանաչումները մերը եղած են գէթ ՀՅ Դաշնակցութեան համար ու անկասկած մերը պիտի մնան:

Արդարութեան արժէքը, ազատ խղճի ու հաւասարութեան սկզբունքի յենասիւնով մերը եղած է ու այդպէս պիտի մնայ:

Աշխատաւոր դասակարգի իրաւունքը, բանուորի արդար քրտինքը իբրեւ յաւելեալ արժէք նկատող սկզբունքը մե՛րը եղած է ու պիտի մնայ:

Կնոջ իրաւունքը եւ հաւասարութիւնը դեռ 1918-ի հանրապետութեան մէջ մեր ջանքերով իրականացած են, ու ոչ մէկ զիջում կատարուած է այնուհետեւ: Մեր իրաւունքն է այդ եւ պիտի այդպէս մնայ:

Մարդկային իրաւունքները դեռ համաշխարհային յայտարարութիւններէ առաջ մեր պահանջը եղած են ու շարունակուած են մնալ: Եւ պիտի՛ մնան:

Ու դեռ տարբեր արժէքներ, որոնք այսօր իբրեւ նորութիւն կը հմայեն մեր հասարակութիւնը, պատմութեան արագ վերադարձով մը, պիտի տեսնենք, որ մերը եղած են, հայո՛ւ արժէք եղած են ու կը մնան:

Յաճախ կրկնած ենք ու պիտի չվարանինք կրկնելու: Ինչ որ օտարին է, անպայման լաւը չէ: Մենք պարտաւոր չենք կապկելու օտարը:

Մենք զարգացումի եւ յառաջդիմութեան ճամբուն վրայ պարտաւոր ենք ազգայնացնել այլոց արժէքները: Հայերէն դարձնել զանոնք, հայկականացնել զանոնք, մե՛րը դարձնել զանոնք:

Ամէն պատճառ ունինք հպարտանալու ազգային մեր արժէքներով, մեր սկզբունքներով, մեր աւանդութիւններով: Անհատակեդրոն մտածողութեամբ չենք կրնար, իրաւունքը չունինք ձեռքէ հանելու եւ ոտնակոխելու զանոնք:

Ազգ ենք, ինքնուրոյն ու պահանջատէր ազգ:

Անհատականը ի սպաս հաւաքականին ծառայեցնող ազգայիններով հպարտացող ու գործող հաւաքականութիւն ենք:

Հայկական, ազգային արժէքներու վերադարձով կրնանք կռանել մեր ուժը: Հայուն ու հայութեա՛ն ուժը:

2018-ը արժէքներու հայկականացման տարի է նաեւ:

Վերցնենք այս ձեռնոցը եւս: