Մակար
Այսօր` 7 դեկտեմբեր: Մեղա՜յ զոհերուն…
Էլպիսը եւ Մակարուհին Քուինզի վաճառատուներէն գնուածներով լեցուցած էին ճամպրուկները: Որոշած էին ամավերջի տօներուն առիթով Նիւ Եորքի գեղազարդուած Հինգերորդ պողոտան տեսնել: Արդէն գիշեր էր: Կեդրոնականցին տրտնջաց, զիս ալ համոզեցին: Գետնուղիի աղմկոտ կառաշարը մեզ հասցուց քաղաքին սիրտը:
Հռչակաւոր մակնիշներով լոյսերու մէջ լողացող կողք-կողքի հսկայ վաճառատուներ: Մարդկային հեղեղին մէջ` նաեւ մենք: Յայտնի չէր, թէ վազողները աշխատանքէ՞ կը վերադառնային, թէ՞ մեզի պէս բերանաբաց հիացողներ էին: Ցուցափեղկերը հեքիաթ էին եւ բարձրախօսները երաժշտական աղմուկ կը փսխէին: Ապահովական ուժերը աչալուրջ կը հսկէին:
Կանգ առինք նորընտիր նախագահին անունը կրող աշտարակին առջեւ. «Թրամփ թաուըր»: Լուսանկարող-լուսանկարուողներ, ինչպէս` Կիզէի բուրգերուն կամ Էյֆելի աշտարակին առջեւ, ինչպէս մենք, երբ Ծիծեռնակաբերդ ուխտի կ’երթանք: Մենք ալ անմահացանք այդ թաուըրին առջեւ: Մայթին վրայ երիտասարդ մը հասոյթի աղբիւր մը գտած էր: Հաստ ստուարաթուղթի մը վրայ մեծատառ անգլերէն գրած էր` «Իմ նախագահս չէ»: Այդ գրութեան կողքին կամ ետին, «Թրամփ թաուըր»-ը որպէս խորքի տեսարան ունենալով, մարդիկ կը լուսանկարուէին եւ… կը վճարէին այդ ծառայութեան համար: Այդ շահին համար ալ ենթական հարկ պիտի վճարէ՞ր: Ոչ ոք կ’արգիլէր այդ բացասական վերաբերումը:
Էլպիս եւ Մակարուհին կանգ կ’առնէին գոհարավաճառատուներու առջեւ, ուր ցուցադրուած էին առասպելական ադամանդներ: Պայուսակներու եւ հագուստներու տօնավաճառ: Չփորձուեցան ձեռք տալու անոնց: Երկնաքերերու պատերը լուսազարդուած էին, դարձած էին գոյնի եւ պատկերի պաստառ:
Մտանք վաճառատուն մը: Զարմանալի՛: Էլպիսը եւ Մակարուհին ցուցադրուած ապրանքներու գիներուն անգամ չնայեցան եւ բաւարարուեցան դիտելու հաճոյքով: Բազկաթոռներ կային: Արմենակի հետ հանգչեցանք: Սպասեակներ կը շրջէին, կը հրամցնէին «չեմփէյն» եւ անուշեղէն: Բերին տաք «չաքլէյթ»: Ապա շարունակեցինք թափառիլ մարդկային հեղեղին հետ:
Կրկին մտանք գետնուղի: Երբ դուրս եկանք եւ կ’երթայինք դէպի ինքնաշարժը, Էլպիս եւ Մակարուհի իրենց ձեռքի գերարդիական եւ շուտ հինցող բջիջայիններուն վրայ ճշդեցին, թէ երեք մղոն քալած էինք:
Կեդրոնականցին երբ այդ իմացաւ, հառաչելով ըսաւ.
– Կը հասկնամ, թէ ինչո՛ւ քայլերս դանդաղած են եւ ոտքի մատներս կը բողոքեն:
Փսփսալով ըսի.
– Արմենա՛կ, գոհ եղիր, փորձութեան պողոտային վրայ գէթ քսակդ չբողոքեց:
Արմենակ նոր Տալայ Լամայի պէս եզրակացուց.
– Անվճար յիշատակ պիտի ըլլայ մեր «պատմական» լուսանկարը «Թրամփ թաուըր»-ի առջեւ, նորընտիր նախագահին հետ լուսանկարուելու աժան անմահութեան երբեք պիտի չարժանանանք: Դուռ-դրացի պիտի զարմացնենք` հպարտութեամբ անոնց ցոյց տալով, որ նորագոյն պատմութենէն մեր բաժինը ստացած ենք:
Ոչ ոք խօսեցաւ 7 դեկտեմբերի մասին:
Խորհեցայ, որ մենք մեզմէ դուրս բանտարկուած ենք: Բայց չըսի: Ինչո՞ւ պաղ ջուր լեցնել եփած ապուրին վրայ…
7 դեկտեմբեր 2016, ի Քուինզ, Նիւ Եորք