Ս. Մ.
Պատկերասփիւռէն երեկոյեան լուրերը կը սփռէին. բարեկամի մը հետ «աչքի պոչով» կը հետեւէինք լուրերուն, առանց ընդհատելու մեր հաճելի զրոյցը: Պաստառին վրայ երեւցաւ նախագահ Օպաման, լրագրողներու հետ զրոյցի պահուն:
– Տե՛ս, մազերը որքա՜ն սպիտակեր են,- նշմարեց բարեկամս:
– Նախագահութեան ծանր բեռն ու աշխարհի մտահոգութիւնները ասա՛նկ կ՛ընեն,- փիլիսոփայեցի ժպտելով:
– Չէ՛, ասոր պարագային ուրիշ պատճառ կայ, – բացատրեց խորհրդաւոր ժպիտով մը:
Հարցական նայուածքիս`
– Սպիտակած իւրաքանչիւր թել իր պատմութիւնը ունի. իւրաքանչիւր սուտին կամ կատարած բարի խոստումէն ետդարձին` թել մը ճերմկած է: Տե՞ս, մազերուն կէսէն աւելի սպիտակ է արդէն: Նախագահներուն տրուած պատիժ մըն է, կ՛երեւի: Պուշն ու Քլինթընն ալ անցան նոյն ճամբէն: Տասը տարի առաջ աւելի՛ ճշմարտախօս ու անկեղծ էր, խոստում պահել գիտէր…, – բացատրեց դառնացած:
– Հիմա՜ հասկցայ, թէ նախագահին նստավայրը ինչո՛ւ Սպիտակ տուն կը կոչեն,- նետեցի` նոյնքան դառն ժպիտով մը: